Άμεσα ίσως και τίποτα αλλά ερωτήσεις αυτού του είδους συνέβαλαν στο να φτάσουν τα πράγματα εδώ που έφτασαν και το μέλλον να είναι δυσοίωνο.
Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε που αρκετός κόσμος βολεύτηκε από εδώ κι από κει και με αυτό τον τρόπο έχασε την πίστη του στους εργατικούς αγώνες, σε τέτοιο βαθμό που ξέχασε και πως γίνονται…
Τώρα που η τρομοκρατία της απόλυσης, της ανεργίας και της αβεβαιότητας εντείνεται και ο φόβος αποτελεί το κυρίαρχο συναίσθημα, σχεδόν όλοι επιλέγουν και πάλι τις ατομικές λύσεις. Ατομικισμός και ρουφιανιά για να τα έχεις καλά με το αφεντικό. Στόματα κλειστά και κεφάλια κάτω μπροστά στον φόβο της απόλυσης και ανάθεση σε δήθεν ειδικούς για να λύσουν τα προβλήματα μας (π.χ. εκλογές). Η συλλογική δράση για μια ζωή με αξιοπρέπεια, ο αγώνας για κοινωνική απελευθέρωση, φαντάζουν γραφικά και ουτοπικά.
Κι όμως, κάποιοι αποφάσισαν να απεργήσουν και να κατέβουν στον δρόμο, διεκδικώντας την αξιοπρέπεια τους ως εργαζόμενοι. Πέρυσι, την 1η Μάη, απειληθήκαμε με απόλυση και την επομένη της απεργίας η απειλή έγινε πράξη. Όμως η απόλυση αυτή βρέθηκε αντιμέτωπη με την ενότητα μας και με την άμεση παρουσία αλληλέγγυου κόσμου που στήριξε την προσπάθεια μας. Την επόμενη μέρα επιστρέψαμε στην δουλειά μας…
Φέτος, την 1η Μάη, εμείς δεν πήγαμε για δουλειά. Ξέραμε πως θα απειληθούμε ξανά με απόλυση και το αφεντικό θα ψάχνει συνεχώς αφορμές για να ερχόμαστε σε σύγκρουση και να δημιουργεί εντάσεις επειδή θα μας έχει άχτι. Ξέραμε πως θα μας βρίζουν οι συνάδελφοι μας γιατί δεν θα «έβγαινε η δουλειά» και φυσικά ότι ίσως να βρισκόταν κάποιος απεργοσπάστης για να δουλέψει στην θέση μας.
Επίσης ξέρουμε πως ξεκαθαρίσαμε την θέση μας και δείχνουμε πως είμαστε υπολογίσιμοι και όχι σκυφτοί και φοβισμένοι και προπαντός απαιτούμε σεβασμό στα δικαιώματα μας ως εργαζόμενοι.
Την επόμενη μέρα ήμασταν πάλι στην δουλειά μας. Η απεργία μας ήταν αποδεκτή (φυσικά όχι αρεστή). Δεν ήμασταν αντιμέτωποι με μια απόλυση αλλά με τα γεμάτα απορία βλέμματα των συναδέλφων μας.
-Απεργήσατε; Γιατί; πώς;
Τόσο καιρό στον δρόμο μεταφέρουμε δέματα, φακέλους, φαγητό αλλά και την σιωπή μας, την μοναξιά μας, τον φόβο μας και την ιδέα ότι τίποτα δεν αλλάζει. Μην τους χαριζόμαστε άλλο. Να ξαναγίνει η απεργία μέσο διεκδίκησης. Η συλλογική οργάνωση των αγώνων μας και των αντιστάσεων μας είναι ο δρόμος για να σπάσουμε τις σιωπές μας και τους φόβους μας. Η αλληλεγγύη, η αυτοοργάνωση και οι αγώνες από την βάση το όπλο μας.
Διανομείς Απεργοί 1ης Μάη Ιωαννίνων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου